After an uneventful night in a random motel near Spearfish, SD, I was on the road again with a clear plan and route. First stop was Devils Tower. The road flows over the gentle hills, and the landscape seems very benign. Then, suddenly, on the horizon, a massive lump of granite rises out of the ground and demands your attention. It is a sacred site for many of the native American people, near and far. It is protected as a National Monument, and we can get up close, as long as you stick to the paths. With permission, you can climb to the top, some 260 meter straight up from the boulder field, and some brave souls were doing just that. Progress is extremely slow, I think you can see why...

Na een rustige nacht in een lukraak motel nabij Spearfish, SD, was ik weer op de baan, dit keer met een strak plan en uitgestippelde route. Eerste stop was Devils Tower, Duivelstoren. De weg erheen rolt door de glooiende heuvels en het landschap schijnt lieftallig. Dan, plotseling doemt aan de horizon een massief blok graniet op, dat uit de grond lijkt te rijzen, en je kan je ogen niet afwenden. Het is een heilige plaats voor veel Indiaanse volkeren, zowel degenen die dichtbij als veraf wonen. De site is beschermd als een Nationaal Monument, en dat wil zeggen dat we er toch dichtbij kunnen, zolang we ons aan de paadjes houden. Met toestemming kan je er zelfs opklimmen, maar het is zo'n 250m steil naar boven na de ring met grote rotsblokken. Een paar dappere zielen waren daar net mee bezig, en ik denk dat je wel kan zien waarom hun klauterwerk een tijdje in beslag zou nemen.

Next I stayed away from the I-90, and took a smaller routes (112 and 212). It made a change from the Interstate, and was roughly the same distance to get to the battlefield of Little Bighorn, MT. This is where the 7th cavalry was defeated by native American warriors and almost the entire company of general Custer was killed. There is something eerie about the landscape. It is not the topography; the hills are not steep, and make for excellent pasture grounds, and horses graze on some of the land. But the cemetery at the entrance, and the markers throughout where soldiers had fallen, made me feel sad. Not only for the men who fell here, but for the way the event was subsequently turned into a black and white story of good white soldiers brutally killed by evil Indian warriors. The ranger who gave a talk did a good job of showing how these events can be seen in a different light, why what the Indian warriors did, made sense (ritual mutilation of your enemy to prevent him from getting back at you in the afterlife, for instance), and how some of the Hollywood renditions fit into the climate of the time that the film was made (WWII and Vietnam). Yet I can't help but wonder how many of the audience got the message, and how many will keep fixed on that more traditional black and white story.

Vervolgens hield ik me weg van de I-90, en nam de kleinere routes 112 en 212, gewoon ter verandering, en omdat de tijd en lengte van de rit naar het slagveld van Little Bighorn, in Montana, ongeveer even lang was. Dit is de plek waar de 7e cavalery verslagen werd door de Indianen en generaal Custer met het grootste deel van de manschappen in zijn regiment werden omgebracht. Er hangt iets spookachtig over het landschap. Het is niet de topografie; de heuvels zijn niet steil, en op sommige stukken van de uitgestrekte grasvlakte lopen paardjes te grazen. Maar de begraafplaats aan de ingang, en de stenen markeerpunten door heen het park, die aangeven waar een soldaat sneuvelde, maakten me neerslachtig. Niet alleen voor de vele levens die hier ten einde kwamen, maar ook voor de manier waarop de gebeurtenissen al heel snel verteld werden als een zwart-wit verhaal van de goeie blanke soldaten die op brutale wijze werden afgemaakt door de slechte Indianen. De ranger die uitleg gaf, maakte heel goed duidelijk dat er meerdere maniere zijn om de gebeurtenissen te begrijpen, en waarom wat de Indianen deden begrijpelijk is als we even vanuit hun standpunt kijken (vb. rituele verminking van je vijand, zodat die je in het hiernamaals niet een hak kan zetten), en ook hoe de Hollywood-films eigenlijk meer zeggen over de tijd waarin de film gemaakt werd (2e wereldoorlog en Vietnam), dan de eigenlijke gebeurtenissen. Desondanks vroeg ik me af hoeveel toehoorders dat met zich zullen meedragen, en ik vermoed dat een aantal toch zullen blijven vasthouden aan het oude zwart-wit verhaal.

Final stop for the day was Billings, MT, which brings me to the local businesses of the day. Here I found a most welcoming home at The Crossings Bed and Breakfast. What a lovely change from the bland, non-descript roadside motels. And indeed from camping, when you wake up in the middle of the night to hear a pack of coyote howling in the distance (in one case, followed by a big "bang" and then silence...). None of that at The Crossing. Instead you find a "home away from home". The bathroom made me wish I had brought one of my Lush bathboms with me; the breakfast made me want a second stomach so I could have more of it; the room was so cosy I didn't want to leave, and the hosts, Terry and Jan, made sure I had everything my traveler's heart desired. If I happen to be in the area again, I'll make sure to return here! And I'll grab another of those yummy steaks from Jake's Bar and Grill, just a few minutes away from the B&B. That dinner (and the breakfast!) set me up for a decent start of some time in the mountains. Next stop: Beartooth Pass and Yellowstone!

Laatste stop voor de dag was Billings, Montana, waar ik ook twee plaatselijke zaken wil aanbevelen. Hier bracht ik de nacht door in een heel gezellige B&B, The Crossings. Wat een verschil met die motels, waar elke locatie er knal hetzelfde uitziet. En ook een verschil met het kamperen, waar je midden in de nacht wakker wordt van een bende coyote die in de verte aan het huilen slaan (in één geval gevolgd door een geweldige knal, en dan stilte...) Niets daarvan in The Crossings. Daar vond ik een badkamer waarvoor ik gerust een "bad-bom" van Lush zou meezeulen, een ontbijt waarbij ik droomde van een extensie aan mijn maag zodat ik meer kon eten; een gezellige kamer waar ik niet uit weg wilde, en de toffe gastheer en -vrouw Terry en Jan, die zorgen dat al wat mijn reizigershartje begeerde, er ook was. Als ik nog eens in de buurt ben, zorg ik ervoor dat ik opnieuw hier een kamer kan krijgen. En dan ga ik meteen ook weer even een lekkere steak eten bij Jake's Bar and Grill! Dat avondmaal (en het ontbijt!) voorzagen me van voldoende energie voor het begin van een verblijf in de bergen. Volgende stop: Beartooth Pass (Berentand Pas) en Yellowstone!