Gelieve verder door te rollen naar beneden voor de Nederlandstalige versie.

Just ten of those many moments when I really really miss you, dad-

When I come back from another once-in-a-lifetime concert with the Berlin Phil- and I realize we never compared notes on Beethoven. (We were of course in complete agreement on the fine playing of the Berliners, live and recorded.)

When I cross the finish line of the Philly Half, and get my medal- and I realize I was going to show it to you, and how proud you would have been of all that crazy endurance exercise stuff your children get into.

When I hear Mahler's second, Bruckner's ninth, or the local organ CD, and I reminisce how last summer we sat on the sofa and let the music wash over us- like two naughtie kids, while mum was away and with the hifi on full blast so you could feel the bass- and I realize I have to make my own way through this music now. Who will now tell me the unadorned truth about this or that piece, that "actually, that second movement doesn't really say anything you haven't got in the first yet"?

When an old e-mail pops up in a search, signed "mum and dad"- and I suddenly realize mum will never sign off like that again.

When I pick my way agonizingly slowly through the notes of Asturias, in an idle attempt to make sense of it on my guitar- and I remember a few years back when I was doing the same, you still recognized the tune and said "That's a really nice piece, isn't it?"

When I wind my pocket watch, and for the first time in twenty years I remember how you did that for me when I was in hospital recovering from shoulder surgery, and couldn't do it myself.

When I am out along the river, and pass that spot where we saw for the first time ever a cormorant in the wild. In fact, every time I see a cormorant...

When I am running and come to a quiet spot in the woods, and I feel you would have made the perfect picture here, capturing the essence of peace and quiet in an image.

When I think of Yellowstone, and how you listened twice to that section of the audio diary I kept for you during my big road trip- and how I would have loved to have made that journey with you: stopping wherever we saw the chance for a great photo, waiting for the cloud to float to the perfect position, or the sunlight to reach perfection, and just drinking in the sheer beauty of the landscape.

When a colleague or friend greets me with a simple "How are you?" and I have to stop and think how I'll answer. Because most of the time I can truthfully just say "Fine, and how are you?", but sometimes I've just scraped myself together after one of these moments of realization that I just lost my father to cancer, and I don't know how to say that but I don't want to hide it either.

Rest in peace, dearest dad...

Dad passed away at home, in peace, on 6 November 2015.

Slechts een tiental van die vele momenten waarop ik je echt heel hard mis, papa-

Als ik weer eens terug kom van een concert-van-mijn-leven, met de Berliner Philharmoniker- en ik besef dat we het nooit samen over Beethoven hebben gehad. (We waren het wel volledig eens dat die Berliners top-musici zijn, zowel in de concertzaal als opnamestudio.)

Als ik de eindstreep van de Philadelphia halve marathon haal, en mijn medaille krijg, en ik besef dat ik ze je zou tonen- en hoe trots zou je niet geweest zijn, met al die gekke uithoudingssporten waar je kinderen zich mee bezighouden.

Als ik Mahlers tweede symfonie hoor, of Bruckners negende, of de CD van ons Gijzegems orgel, en ik denk terug aan afgelopen zomer; hoe we op de sofa zaten en de muziek over ons lieten spoelen- twee deugenieten, terwijl mama het huis uit was en met de stereo "vollen bak" opengetrokken zodat je de bas kon voelen- en ik besef dat ik nu zelf mijn weg door deze muziek zal moeten zoeken. Wie zal me nu zijn onverbloemde mening geven over dit of dat stuk, dat "eigenlijk die tweede beweging niets toevoegt aan wat je al in de eerste krijgt"?

Als een oude e-mail naar boven komt in een zoekbewerking, getekend "mama en papa" (of "mapa")- en ik besef ineens dat mama nooit meer een mail zo zal afsluiten.

Als ik met de snelheid van een huisjesslak aan de noten van Asturias pluk op mijn gitaar, in een hopeloze poging om eens iets nieuws te leren- en ik herinner me dat je een paar jaar geleden, toen ik daar ook al mee bezig was, dat je het toch nog herkende en zei "Da's toch een mooi stukje, he?"

Als ik mijn zakhorloge opwind, en voor de eerste keer in twintig jaar de herinnering opduikt dat je dat voor mij deed toen ik in het ziekenhuis lag na een schouderoperatie en dat zelf niet kon.

Als ik aan de Dender ben, en dat plekje passeer waar we ooit onze eerste aalscholver in het wild zagen. Eigenlijk, elke keer als ik een aalscholver zie...

Als ik aan het lopen ben door een stil stukje bos, en ik voel gewoon dat je hier de perfecte foto zou genomen hebben, de rust en stilte in beeld vastgelegd.

Als ik terugdenk aan Yellowstone, en hoe je twee keer luisterde naar dat fragment van het audio-dagboek dat ik voor je bijhield op mijn grote tocht- en hoe graag had ik die reis samen met jou gemaakt: stoppen op elke plek waar we de perfecte foto zagen, wachten tot de wolk net op de juiste positie gedreven was, of het zonlicht net goed zat, en intussen de schoonheid van het landschap met volle teugen naar binnen zuigen.

Als een vriend of collega me eenvoudigweg vraagt "Hoe gaat het?" en ik moet even denken wat ik antwoord. Want meestal kan ik waarheidsgetrouw zeggen "Goed, en jij?", maar soms heb ik mezelf net bij elkaar geharkt na een van die momenten waarop ik besef dat je net overleden bent aan kanker, en ik weet niet hoe ik dat moet zeggen, maar ik wil het ook niet verbergen...

Rust in vrede, lieve papa...

Papa is op 6 november 2015 rustig en vredig thuis overleden.